آدم بزرگ‌ها عاشق عدد و رقم‌اند. وقتی با اونا از یه دوست تازه حرف بزنی هیچ‌وقت ازتون راجع به چیزهای اساسی سوال نمی‌کنند هیچ‌وقت نمی‌پرسن آهنگ صداش چطوره؟ چه بازی‌هایی دوست داره؟ پروانه جمع میکنه یا نه؟ می‌پرسن چند سالشه؟ چندتا برادر داره؟ وزنش چقدره؟ پدرش چقدر حقوق میگیره؟ و تازه بعد از این سوالات است که خیال میکنن طرف رو شناختن.
وقتی به آدم بزرگا بگی یه خونه قشنگ دیدم از آجر قرمز که جلو پنجره‌هاش غرق گل شمعدونی و بومش پر از کبوتر بود، محاله بتونن مجسمش کنن. باید حتما بهشون گفت یه خونه چند میلیون تومنی دیدم تا صداشون بلند بشه: وااااای چه قشنگ!!!
یا مثلا بهشون بگی که دلیل وجود امیر کوچولو اینکه تو دل برو بود، میخندید و دلش یه بره میخواست و بره خواستن خودش بهترین دلیل وجود داشتن هر کسیه، شونه بالا میندازن و باهاتون عین یه بچه رفتار می‌کنند. اما اگر بهشون بگید سیاره ای که ازش اومده بود اخترک ب612 است، بی‌معطلی قبول می‌کنند و دیگه هزارجور چیز ازتون نمی‌پرسن.
اینجورین دیگه نباید ازشون دلخور شد. بچه‌ها باید نسبت به آدم بزرگ‌ها گذشت داشته باشن.
گزیده‌ای از داستان شازده کوچولو
