بهای عشق
بعد از عشق بین خدا و بنده پاکترین عشقی که روی زمین وجود داره عشق بین مادر و فرزنده. یادمه این جمله رو یکی از معلمان دوران ابتداییم میگفت.
تو این دنیا برای بدست آوردن هر چیز با ارزشی باید بهاش رو بپردازی. در رابطه عشق بین مادر و فرزند مادر بهایی چند برابر حاضر پرداخت کنه و این کار رو هم میکنه. اون عشق خودش رو از همون اول ثابت میکنه و بهاش رو هرچقدر سنگین از جون خودش میپردازه بدون هیچ چشمداشتی. فقط میخواد که بچش همیشه در کنارش باشه چون انقدر عاشقه که دوری بچش رو نمیتونه تحمل کنه .
آدم وقتی که پیر شد دیگه رفته
اگر خورد و خمیر شد دیگه رفته
به پیری بگو پیری دست نگه دار
باهات گفتگو دارم باهات بگومگو دارم
داشتم یه مستند در باره خانه سالمندان میدیدم این شعر رو یکی از مادران پیر با صدای شکسته ولی نازنینش میخوند. همه مادران بدون اینکه هیچ شکایتی از وضعیتشون داشته باشن یا از فرزندانشون که چرا اون ها رو به خانه سالمندان فرستادند، فقط میگفتن: "دلم برای بچه هام تنگ شده کاشکی بیان و ببینمشون و خبری ازشون داشته باشم، بتونم حرف دلم رو بهشون بگم. "
خب مادر یعنی همین ...
چند وقته که این فکر بدجوری ذهنم رو مشغول کرده که فرزند چجوری باید بهای عشقش به مادر رو بپردازه؟ اصلا این عشق چه بهایی داره؟
خدایا! هیچ فرزندی رو شرمنده مادر و پدرش نکن.
آن زمان‌ها که دست مادرها / محترم بود و بوسه باران بود
به دعای شکسته مادر / حال و اقبالمان دو چندان بود
خدا هممون رو در انجام وظیفه کمک کنه وگرنه بهای عشق اونا رو که ما نمیتونیم بپردازیم. بهای عشق پدر و مادر رو خدا می‌پردازد.